ΤΑ ΧΟΡΤΑ

Χόρτα είναι ο όρος που χρησιμοποιείται στη μαγειρική για να περιγράψει τα βρώσιμα χόρτα.Τα βρώσιμα χόρτα είναι και  καλλιεργήσιμα και άγρια.Το μάζεμα των άγριων χόρτων θέλει γνώση και εμπειρία. Κατ' αρχάς δεν τρώγονται όλα τα χόρτα και κατά δεύτερο λόγο υπάρχουν χόρτα δηλητηριώδη για τον άνθρωπο.
Ανάλογα με την γεύση τους τα χωρίζουμε 

Τα γλυκά:Σπανάκι,σέσκουλα,τσουκνίδες,βρούβες,ζωχοί,καυκαλίθρες,βλίτα
Τα πικάντικα:ρόκα,μαύρες βρούβες
Τα ξινά:γλιστρίδες,ξινολάπαθα,αμπελοβλάσταρα
Τα πικρά:πικροράδικα,πικραλίδες,αντίδια

Αγγιναράκια: Μαζεύονται την άνοιξη πριν ανθίσουν. Μαζεύονται  οι βλαστοί,τα φύλλα και οι ανθοκεφαλές που γίνονται τουρσί και ομελέτα.
Αντίδια:Ως κοντινός συγγενής με το ραδίκι τα αντίδια χαρακτηρίζονται επίσης από την πικρή τους γεύση. Διακρίνονται σε δύο βασικές ποικιλίες, το πλατύφυλλο και το κατσαρό και μαγειρεύονται ακριβώς όπως τα ραδίκια.

Βρούβες: Με το όνομα ‘’βρούβα’’υπάρχουν αρκετά άγρια χόρτα. Τα συναντάμε με διάφορα ονόματα όπως αγριόβρουβα, ραπανόβρουβα, λαψανόβρουβα, σκυλόβρουβα, γλυκόβρουβα, μαυρόβρουβα.Ανήκουν στα γένη σινάπι (Sinapis), σισύμβριo (Sisymbrium) και ερύσιμο ή αγριοκάρδαμο (Erysimum). Στο γένος σινάπι περιλαμβάνονται τρία υποείδη. Το κοινό σινάπι ή άσπρη βρούβα (Sinapis alba), τη μαύρη βρούβα (Sinapis nigra) και την άγρια βρούβα (Sinapis arvensis). Η διαφορά τους βρίσκεται στο χρώμα των νευρώσεων που έχουν τα φύλλα τους, στο αρχικό στάδιο βλάστησης όταν σχηματίζουν ροζέτα. Από τη λευκή βρούβα παρασκευάζεται η λευκή μουστάρδα, από τη μαύρη βρούβα η μαύρη μουστάρδα, ενώ η καφετιά παρασκευάζεται από το είδος Brasica juinca. Από τον Μάιο ανθίζουν οι βρούβες.Είναι και η καλύτερη εποχή να μαζέψεις και τα βλαστάρια τους.Γλυκοβλάσταρα είναι τα βλαστάρια από τις γλυκές βρούβες που γίνονται σαλάτα και τα βλαστάρια που έχουν οι πικρές βρούβες λέγονται «απορόχια» ή «τσιμπιτά»  και  μπαίνουν σε λαδερά ειδικά σε αρακά και κουκιά. Τα μακριά και πράσινα φύλλα τους έχουν έντονη και βαριά μυρωδιά που μοιάζει λίγο με του μπρόκολου, ενώ γευστικά είναι αρκετά πικρές. Παρ’ όλ’ αυτά είναι αρκετοί αυτοί που επιλέγουν να τις βάλουν στο τραπέζι τους βραστές ως σαλάτα, σε πίτες, ομελέτες.








Ζοχοί:Απο το φθινόπωρο θα τους βρείτε σε ακαλλιέργητα χωράφια σε μεγάλη ποσότητα. Επίσης υπάρχουν και καλλιεργήσιμοι ζοχοί που τους βρίσκετε παντού. Ο ζοχός όταν βράσει αποκτάει γλυκιά γεύση και είναι ιδανικό συμπλήρωμα για πίτες,φρικασέ και μαγειρευτά.
Καυκαλήθρες:Έχουν λεπτά και οδοντωτά φύλλα σαν του τριφυλλιού με δυνατό άρωμα. Τρώγονται ωμές, συνδυάζονται με άλλα χόρτα εποχής και κάνουν πεντανόστιμες πίτες.

Λάπαθα η αγριοσέσκουλα:Τα σκουροπράσινα φύλλα τους έχουν μια ελαφριά υπόξινη γεύση. Τρώγονται βραστά ή με κρέας, ενώ ταιριάζουν πολύ σε παραδοσιακές χορτόπιτες.
Μυρώνια:Συγγενεύουν με τον μαϊντανό, γι’ αυτό μοιάζουν πολύ και οπτικά, όμως η γεύση τους είναι πιο απαλή και μοιάζει πολύ με της γλυκόριζας. Η αρωματική τους ένταση τα καθιστά ιδανικά για παντός τύπου πίτες και σαλάτες. Δοκιμάστε τα επίσης σε ομελέτες μαγειρεμένα ή απλά ψιλοκόψτε τα και πασπαλίστε τις
Ραδίκια:Τα φύλλα τους είναι μακριά με έντονο πράσινο χρώμα, ενώ η γεύση τους είναι έντονη και πικρή. Τα ραδίκια, όπως εξάλλου και τα περισσότερα από τα χόρτα, είναι απολαυστικά βραστά με μπόλικο λαδολέμονο ως σαλάτα, ενώ είναι εξαιρετικά επίσης τσιγαριαστά ή στην κατσαρόλα με κρέας, όπως σε φρικασέ με κατσικάκι ή αρνάκι αβγολέμονο. Τα λεγόμενα ιταλικά ραδίκια είναι λιγότερο πικρά και μαγειρεύονται με τον ίδιο τρόπο.
Σέσκουλα:Τα φύλλα τους είναι μεγάλα, γυαλιστερά, αρκετά σκληρά και γραμμωτά και έχουν παρόμοια γεύση με το σπανάκι. Τρώγονται ωμά ή βραστά ως σαλάτα, αλλά γίνονται πολύ νόστιμα και κοκκινιστά στην κατσαρόλα με ψάρια ή όσπρια. Δοκιμάστε τα επίσης σε χορτόπιτες μαζί με άλλα χόρτα και μπόλικα μυρωδικά.