ΜΟΥΣΤΟΣ

 Τα παλαιότερα χρόνια όταν δεν υπήρχε ακόμα η ζάχαρη και οι άλλες γλυκαντικές ουσίες που τόσο εύκολα βρίσκουμε σήμερα δυο ήταν οι τρόποι να "γλυκαθούν" λίγο οι άνθρωποι. Το μέλι που έβγαινε πολύ δύσκολα από λίγους και σε μικρές ποσότητες.
Σκεφτείτε μόνο ότι τα κουβέλια οι τότε κυψέλες γινόντουσαν κουφωτά με το σκεπάρνι από ξύλο μεγάλης πλατάνας και οι μεταφορές γινόντουσαν δυο κουβέλια πάνω σε κάθε μουλάρι και σε πολύ μεγάλες αποστάσεις για να βρούνε οι μέλισσες τροφή. Ο άλλος τρόπος ήταν τα προϊόντα του μούστου και κυρίως το πετιμέζι. Αμπέλι είχαν όλοι γιατί από εκεί έβγαζαν το κρασί της χρονιάς αλλά  και προϊόντα που μπορούσαν να συντηρηθούν και όλο το χρόνο.

Ακόμα θυμάμαι την γιαγιά μου να περνάει την κλωστή με τις κοκόσες από την μούσταλευριά και μετά να κρεμάει τα σουτζούκια στο χαγιάτι η να φτιάχνει ωραία πίτα από μούστο και λίγο αλεύρι, να τα βγάζει στον ήλιο για μια ημέρα να ξεραθούν λίγο,να τα κόβει,να τα βγάζει παλι στον ήλιο για κάποιες ημέρες  για να μας φιλεύει όλο το χειμώνα. Για όσους δεν κατάλαβαν ξέρενε την μουσταλευριά.

Μετά το πάτημα των σταφυλιών ο μούστος έμπαινε στα βαρέλια. Οι νοικοκυρές κράταγαν ένα  μέρος από αυτό τον μούστο για να φτιάξουν πετιμέζι, μουστοκούλουρα, μουσταλευριά, μουστόπιτα,σουτζούκια.

Ο μούστος βράζεται  για πολλές ώρες και ότι μείνει γίνεται πετιμέζι .Από πέντε κιλά μούστου βγαίνει ένα με ενάμιση κιλό πετιμέζι. Αν είχαν σκοπό να βράσουν  τον μούστο μετά απο ημέρες έριχναν μια χούφτα στάχτη για να μην ξυνίσει.

Βραστε κυδώνια, πορτοκάλια, μήλα, σύκα ακόμα και ντομάτες ή γλυκιά κολοκύθα μέα στο μούστο.